آنژیوپلاستی به عنوان یک روش درمانی مؤثر برای انسداد عروق کرونری، از جایگاه ویژهای در حوزه پزشکی قلب و عروق برخوردار است. این روش، بهطور عمده برای بازکردن و گشودن عروق مسدود و بهبود گردش خون در سیستم عروقی قلبی مورد استفاده قرار میگیرد.
این ابزارهای پزشکی با قابلیت تنظیم فشار و دقت بالا، میتوانند بازدهی و کارایی عمل آنژیوپلاستی را افزایش دهند و به حداقل رساندن خطرات و عوارض جانبی مرتبط با این روش کمک میکنند.
عمل آنژیوپلاستی نه تنها میتواند به فرد کمک کند تا از درد و ناراحتی ناشی از انسداد عروق کرونری آزاد شود، بلکه میتواند عمر و کیفیت زندگی او را نیز بهبود بخشد. استفاده از سرنگ اینفلیتور در این عملیات به معالجان امکان میدهد تا با دقت بیشتری به عمل آنژیوپلاستی بپردازند و از طریق کنترل دقیق فشار، عملیات را بهینهتر و مؤثرتر انجام دهند.
آنژیوپلاستی چیست؟
این روش روشی جدید در پزشکی است که ابتدا برای تشخیص گرفتگی های شریانی استفاده میشد، اما اکنون به عنوان یک روش درمانی نیز شناخته میشود. این روش، یک رویکرد بدون جراحی و کم تهاجم است که برای باز کردن تنگی و انسداد در شریانهای عروقی، به خصوص در مناطقی مانند قلب، استفاده میشود.
قبل از انجام آنژیوپلاستی، برخی اقدامات لازم مانند تزریق موادی که به رقیق شدن خون کمک میکنند، انجام میشود. این روش شامل قرار دادن یک بالون موقت در ناحیه مورد نظر و پس از آن باد کردن آن برای باز کردن شریان است. برای پیشگیری از انسداد دوباره، اغلب از یک وسیله به نام استنت نیز استفاده میشود که در محل انسداد قرار میگیرد.
اگرچه آنژیوپلاستی عملی کم تهاجم است و در مقایسه با جراحیهای سنتی مانند جراحی بایپس، کمتر درد دارد و بهبودی سریعتری دارد، اما در برخی موارد میتواند به مشکلاتی منجر شود.
برای مثال، در بعضی موارد، لخته خونی پس از قرار دادن استنت میتواند ایجاد شود که نیازمند مراقبت ویژه توسط پزشک است. به طور کلی، این اقدام یک روش موثر در درمان تنگی و انسداد شریانی است، به ویژه در موارد اورژانسی مانند حمله قلبی.
نحوه انجام آنژیوپلاستی
این روش معمولاً در یک واحد کاتترگذاری قلبی به نام “کت لَب” صورت میگیرد. قبل از شروع روند، الکترودها به قفسه سینه شما متصل شده و قلب شما تحت نظر مانیتورینگ قرار میگیرد. در این فرایند، به شما داروی آرامبخش داخل عروقی تزریق میشوید و قسمتی از بدن که کاتتر وارد میشود بیحس میشود. این باعث میشود تا در طول عمل هیچ دردی را احساس نکنید، اما همچنان بیدار و هوشیار باقی میمانید.
پزشک سپس کاتتر را از طریق پوست و وارد سرخرگ مناسب میکند و به سمت قلب هدایت میکند. او میتواند مسیر حرکت کاتتر را در مانیتور مشاهده کند. زمانی که کاتتر به محل احتمالی تنگی در شریانهای کرونری میرسد، یک ماده تزریق میشود تا پزشک بتواند از وضعیت شریانها عکس بگیرد و اگر تنگی وجود داشته باشد، آن را تشخیص دهد.
در صورت تأیید تنگی، پزشک ممکن است از یک بالون وارد بدن شما کند و آن را در محل تنگی قرار دهد. بالون بعد از وارد شدن به محل تنگی، باد میشود تا شریان را باز کند. در صورت موفقیت، بالون خالی شده و کاتتر از بدن خارج میشود.
معرفی سرنگ اینفلیتور
یکی از مراحل حیاتی در عملیات آنژیوپلاستی، باد کردن بالنها با استفاده از ابزارهای دقیقی است که فشار مناسب را ایجاد میکنند. سرنگ اینفلیتور با توانایی تولید فشار تا 30 بار، ابزاری بینظیر برای انجام این عملیات محسوب میشود. این سرنگ، یک وسیله حیاتی در دستگاههای پزشکی است، بهویژه در زمینه قلب و عروق، که در درمان مشکلات مرتبط با انسداد عروق کرونری مورد استفاده قرار میگیرد.
استفاده اصلی از سرنگ اینفلیتور در دو روش اصلی آنژیوپلاستی و فنرگذاری (Stent) است. در آنژیوپلاستی، این سرنگ برای باد کردن بالنهای کرونری استفاده میشود تا انسدادها و تنگیها در عروق باز شوند. در روش فنرگذاری، از این سرنگ برای نصب استنتهای کشیدهشونده به عروق کرونری استفاده میشود، تا عروق را باز نگه دارند و از تنگی مجدد جلوگیری کنند.
مطالعه بیشتر: معرفی اینفلیتور دیجیتال و آنالوگ
عمل آنژیوپلاستی و استفاده از اینفلیتور در آن
این عمل یک روش درمانی است که برای باز کردن عروق کرونری در صورتی که دچار انسداد یا تنگی شدهاند، استفاده میشود. در این روش، ابتدا با استفاده از سرنگ اینفلیتور، بالنهای کوچکی که مانند بادکنک عمل میکنند به داخل عروق کرونری فرستاده میشوند. سپس با استفاده از فشار ایجاد شده توسط سرنگ اینفلیتور، بالنها به آرامی باد میشوند تا عروق باز شوند و خون بهطور بهتری به قلب جریان پیدا کند.
این روش بدون نیاز به جراحی باز یا بریدگی انجام میشود و معمولاً با استفاده از بیهوشی موضعی یا بیهوشی کلی انجام میشود. این عمل میتواند بهبود قابل توجهی در علائم بیماران داشته باشد و در برخی موارد، استفاده از استنتها (فنرهای کشیدهشونده) نیز امکان پذیر است تا عروق باز شده را باز نگه دارند و از تنگی دوباره جلوگیری کنند.
پارامترهای حیاتی در استفاده از اینفلیتور در عمل آنژیوپلاستی
برای تیم کت لب (Cath Lab)، درک مفاهیم فشار در حین کار با اینفلیتور حیاتی است. اینفلیتور باید کالیبراسیون دقیقی داشته باشد تا اعداد واقعی را نشان دهد.
فشار اسمی (Nominal Pressure)
هر بالون یا استنت دارای یک فشار اسمی است. این عددی است که در آن، بالون به قطر نامی خود (مثلا ۳ میلی متر) می رسد. در استفاده از اینفلیتور در عمل آنژیوپلاستی، پزشک ابتدا فشار را تا نقطه نامینال بالا می برد تا از باز شدن اولیه مطمئن شود. دقت مانومتر اینفلیتور در این مرحله برای تطابق قطر بالون با رگ مرجع (Reference Vessel) ضروری است.
فشار ترکیدن (Rated Burst Pressure – RBP)
این عدد حداکثر فشار ایمنی است که کمپانی سازنده بالون تضمین می کند بالون در آن پاره نمی شود (معمولا بین ۱۴ تا ۲۰ اتمسفر برای بالون های NC). اینفلیتور باید قابلیت رسیدن به فشارهای بسیار بالاتر از RBP را داشته باشد تا در موارد خاص (مانند Post-dilation در پلاک های بسیار سخت) پزشک بتواند با ریسک کنترل شده، فشار را افزایش دهد.
کامپلایانس بالون (Compliance)
رفتار بالون در برابر فشار اینفلیتور متفاوت است. در بالون های نیمه منعطف (Semi-Compliant)، با افزایش فشار توسط اینفلیتور، قطر بالون نیز بیشتر می شود. اما در بالون های غیر منعطف (Non-Compliant)، افزایش فشار تاثیری بر قطر ندارد و فقط سختی بالون را زیاد می کند. پزشک با توجه به نوع بالون و اطلاعاتی که از مانومتر اینفلیتور می گیرد، تصمیم به افزایش یا کاهش فشار می گیرد.
نکات مهم هنگام آماده شدن برای آنژیوپلاستی
قبل از انجام عمل، پزشک معالج شما تاریخچه پزشکیتان را بررسی میکند و معاینات فیزیکی و تستهایی از قبیل رادیوگرافی قفسه سینه، الکتروکاردیوگرام و آزمایشات خون انجام میدهد. سپس باید یک تصویربرداری با عنوان “آنژیوگرافی عروق کرونر” انجام دهید تا پزشک بتواند عروق مسدود را مشاهده کند.
در این فرآیند، مایعی رنگی به عروق قلب از طریق کاتتر تزریق میشود و با استفاده از اشعه ایکس، عروق پر شده با رنگ قابل مشاهده میشوند.
قبل از عمل، به دستورالعملهایی مبنی بر اجتناب از خوردن و نوشیدن به مدت ۶ الی ۸ ساعت پیش از عمل توجه کنید. این مرحله از اجرای عملیات مهم است و تمهیداتی مثل ایجاد فضایی خالی در معده را فراهم میکند که برای انجام این کار مفید است.
سخن آخر
در نهایت، عمل آنژیوپلاستی زنجیره ای از تصمیمات دقیق و عملکردهای میلی متری است. اینفلیتور به عنوان ابزار اعمال نیرو در این فرآیند، نقش کلیدی در “جایگذاری صحیح استنت” (Stent Deployment) ایفا می کند. هرگونه خطا در نمایش فشار یا نشت در سیستم هیدرولیک، می تواند نتایج یک عمل موفق را به خطر بیندازد.
تیم های درمانی باید در انتخاب ملزومات آنژیوگرافی وسواس به خرج دهند. ما در رستاک طب پارسه متعهد هستیم که با تامین تجهیزاتی که بالاترین استانداردهای کالیبراسیون و ایمنی جهانی را دارند، آرامش خاطر را برای پزشکان و ایمنی را برای بیماران فراهم کنیم. دقت در جزئیات، تفاوت میان یک درمان معمولی و یک درمان عالی است.
سوالات متداول
پس از اتمام کار بالون یا استنت، تخلیه ساده کافی نیست. پزشک باید با قفل کردن اینفلیتور در حالت مکش، خلاء ایجاد کند. این کار باعث میشود بالون کاملاً مچاله شده و به اصطلاح “پروفایل” آن به کمترین حد ممکن برسد. اگر فشار منفی کافی نباشد، بالون به صورت کامل جمع نمیشود و هنگام خارج کردن، به لبه استنت کاشته شده یا نوک کاتتر گیر میکند که بسیار خطرناک است.
اینفلیتورهای استاندارد معمولاً تا ۳۰ اتمسفر مدرج شدهاند، اما رنج کاری معمول تا ۲۰ اتمسفر است. مدلهای ۳۰ اتمسفر (High Pressure) بدنهای مقاومتر و پیستونی قویتر دارند و مخصوص عملیات “پست دایلیشن” (Post-Dilation) با بالونهای غیر منعطف (NC) در پلاکهای کلسیمی بسیار سخت هستند که نیاز به فشارهای خیلی بالا برای باز شدن دارند.
خیر، اکیداً ممنوع است. اینفلیتورها “یکبار مصرف” (Single Use) هستند. جدا از بحث عفونت، دلیل فنی این است که دندههای پلاستیکی و اورینگهای داخلی سیلندر تحت فشار بالای ۲۰ اتمسفر دچار “خستگی مکانیکی” میشوند. در استفاده دوم، احتمال شکستن دندهها، افت فشار (Drift) یا نشت مایع بسیار بالاست و ایمنی بیمار را به خطر میاندازد.
اکثر اینفلیتورها دارای مخزن ۲۰ یا ۳۰ سیسی هستند. این حجم باید به اندازهای باشد که بتواند کل مسیر کاتتر و فضای داخل بالون را پر کند و همچنان مایع کافی برای ایجاد فشار باقی بماند. برای بالونهای محیطی (Peripheral) که حجم زیادی دارند، حتماً باید از اینفلیتورهای با حجم مخزن بزرگتر استفاده کرد تا در وسط کار نیاز به پر کردن مجدد نباشد.
